بعد از طراحی نقشه‌های ساختمانی و گرفتن مجوزهای لازم، اجرای اسکلت سازه، مرحله نخست در ساخت و ساز بناها است. اسکلت، شکلی از بدنه و سقفِ یک ساختمان است که شاکله بنا را شامل می‌شود. سقف به مرور زمان در صنعت ساختمان، دستخوش تغییراتی شده. تا آنجا که امروز، سقف وافل و یوبوت، جایگزین سقف‌های ابتدایی کاهگلی و چوبی شده‌اند. در ادامه، روند و چراییِ این جایگزینی، به اختصار توضیح داده شده.
در گذشته، مصالح اصلی ساخت اسکلت ساختمان‌ها، کاه‌گل، چوب، ساروج، آجر و آهک بودند و در نهایت سازه سنگینی، با صرف هزینه و زمان زیاد ساخته میشد که در شرایط طبیعی و غیرطبیعی، مثل زلزله و آتش‌سوزی، مقاومت چندانی از خود نشان نمی‌داد.
رقابت بر سر سبک و ایمن‌سازی هرچه بیشتر بناها، باعث شد تا خلاقیت‌های مختلف، بویژه در مصالح و روش‌های ساخت سقف ظاهر شود. در نسل‌های بعدی صنعت ساختمان، میلگرد، بتن، تیرچه و انواع بلوک‌ها، جایگزین مصالح قدیمی شدند و تا امروز در این صنعت باقی ماندند اما با بعضی از معایبشان، عرصه را برای ظهور سقف وافل و سقف یوبوت باز گذاشتند.
مشکلات و معایب سقف های تیرچه بلوک و سازه های سنتی، از جمله عدم مقاومت بالای سازه در برابر زلزله، عدم اجرای صحیح اتصالات بین تیرچه و تیرهای سقف، محدودیت طراحی سازه‌ها در دهانه‌های بلند، اشتعال‌پذیری یونولیت بکار رفته در بلوک‌های فومی، سنگین بودن بلوک‌های سیمانی و شکنندگی بلوک‌های سفالی و سرعت کم اجرای اسکلت، باعث میشد تا پیمانکاران و محققان این صنعت، همچنان بدنبال شیوه‌هایی برای بهسازی ساختمان‌ها باشند.
از جمله دستاوردهای کنونی، ساخت سقف با سیستم سقف‌های مشبک(سقف وافل) و سقف‌های مجوف(یوبوت) هستند؛ سقف وافل و یوبوت، برخلاف سازه‌های سنتی و تیرچه بلوک، قابلیت اجرا در دهانه‌های عریض‌تر را دارند. همچنین، یکپارچگی مصالح (بتن) به کار رفته در ساخت این سقف‌ها، مشکلات اساسی مواجهه با زلزله و آسیب‌های طبیعی دیگر را برطرف کرده است؛ در سقف وافل و یوبوت، مصرف بتن و میلگرد در اسکلت ساختمان کاهش پیدا می‌کند، در نتیجه، وزن سقف کاهش می‌یابد و این سبک‌سازی نیز باعث عملکرد بهتر سازه در مقابله با زلزله می‌شود.
